Tucznawa: SP 23 świętowała 100-lecie. Otrzymała imię Fryderyka Chopina [ZDJĘCIA]

Uroczystość rozpoczęła msza św. koncelebrowana przez biskupa sosnowieckiego Grzegorza Kaszaka oraz proboszcza parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Tucznawie ks. Andrzeja Kowalińskiego.

– Życzę wam, by wasza szkoła się rozwijała i rozkwitała. Zdobywajcie wiedzę, a potem wykorzystujcie ją mądrze w dorosłym życiu. Niech dobry Bóg otacza was opieką i sprawia, byście godnie szli przez życie, pamiętając o słowach, które zapisane są na nowym sztandarze szkoły, a więc Bóg, honor, ojczyzna – podkreślił ks. Grzegorz Kaszak, biskup diecezji sosnowieckiej.

Podczas mszy św. został poświęcony sztandar szkoły. Chrzestnymi sztandaru zostali: prezydent Dąbrowy Górniczej Zbigniew Podraza (w jego imieniu obecna podczas piątkowych uroczystości wiceprezydent miasta Iwona Krupa), emerytowana dyrektor Szkoły Podstawowej nr 23 w Dąbrowie Górniczej Zofia Białas oraz długoletnia dyrektor tej szkoły Elżbieta Kula – Przybytek. Odsłonięta została również w szkole pamiątkowa tablica, poświęcona nowemu patronowi.

W tym ważnym wydarzeniu brali również udział m.in. dąbrowski poseł Robert Warwas, przedstawiciele Rady Miejskiej, prezes zakładu NGK Ceramics Hijikata Yasukazu oraz dyrektor Piotr Słowik, OSP w Tucznawie, KGW w Tucznawie, UKS Zagłębiak z Tucznawy, Forum Terenów Zielonych, absolwenci szkoły, emerytowani pracownicy.

– To dla nas wyjątkowy, bardzo ważny w życiu szkolnej społeczności dzień. Wkraczamy w kolejny wiek historii szkoły w Tucznawie z nowym patronem, który zapisał się na trwałe w historii naszej ojczyzny. Chcemy, by nasza szkoła była dalej przyjazna, nowoczesna, by solidnie kształciła kolejne pokolenia dąbrowian – przyznał Tomasz Bargieł, dyrektor Zespołu Szkolno-Przedszkolnego nr 6, w skład którego wchodzi SP 23.

Po oficjalnych wydarzeniach nastąpiła część artystyczna, w której w centrum była muzyka naszego wybitnego kompozytora. Odegrano „Mazura” oraz „Poloneza” Fryderyka Chopina. Maluchy zaprezentowały się natomiast w piosence Majki Jeżowskiej.
Wszyscy uczestnicy uroczystości zgodnie komentowali, iż nadanie szkole imienia wybitnego pianisty jest wyróżnieniem oraz wielkim zaszczytem. Był też czas na wspominki.

– Sama uczyłam się w tej szkole. Był to kiedyś drewniany, mały budynek. Nie było wody, światła. Nauka odbywała się na dwie zmiany, do godziny 17, bo były tylko cztery sale – wspominała Zofia Białas, wieloletnia dyrektor SP 23 w Tucznawie. – Potem pracowałam w tucznawskiej szkole przez 26 lat, z czego przez 18 lat zajmowałam kierownicze stanowisko. To był piękny czas. Dziś też chętnie uczestniczę w życiu szkolnej społeczności. Mieszkam niedaleko, często przechodzę obok szkolnych murów. Uczniowie mówią mi: dzień dobry. To bardzo miłe – dodała.

Na koniec można było zwiedzić mury szkoły i zobaczyć wystawę prac uczniów oraz pamiątkowe makiety, w których zaprezentowano fragmenty wpisów z kronik szkolnych i zdjęcia.

W drugie stulecie swojego istnienia placówka w Tucznawie wchodzi więc niosąc imię światowej sławy wielkiego polskiego kompozytora. Honorowy patronat nad uroczystością objął prezydent Dąbrowy Górniczej oraz zakład NGK Ceramics.

HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 23 W TUCZNAWIE:

Dokładnej daty powstania szkoły w Tucznawie nie można ustalić. Pewnym jest, że szkoła swoją działalność rozpoczęła w zaborze rosyjskim. Pierwszego zapisu w kronice szkoły w roku 1928 dokonał jej ówczesny kierownik Stanisław Pitas. Dokument uwzględnia lata 1908 –1928, obejmuje początki starań miejscowej ludności o powołanie szkoły na ich terenie – we wsi Tuczna Baba. Można przyjąć, że szkoła działała wcześniej, ponieważ istnieją świadectwa dzieci, które w roku szkolnym 1917/18 uczęszczały do pierwszego oddziału. Rok 1918 przyjmuje się za początek istnienia placówki. Od tego bowiem roku budynek szkoły był na obecnej posesji. Pierwszym nauczycielem był p. Zagrodzki, a pierwszym kierownikiem Stanisław Pitas.
W pierwszych latach istnienia placówki nauka odbywała się na dwie zmiany – w 2 oddziałach równocześnie. Wszystkie uczące się wówczas dzieci na zajęcia nosiły tabliczki woskowe i rysik, którym zapisywały poznane litery i treści. Głównym źródłem światła w pomieszczeniu były lampy naftowe, które z czasem zostały zastąpione karbidowymi. W długich, czteroosobowych ławkach uczniowie uczyli się języka polskiego, arytmetyki, kaligrafii, historii Polski, historii naturalnej, rysunków. Były też lekcje robót ręcznych i religii. W kolejnych latach szkoła rozwijała pod względem infrastruktury jak i ilości uczniów. W roku szkolnym 1928/29 szkoła posiadała cztery oddziały i 139 uczniów. Szkoła była centrum dydaktycznym i kulturalnym miejscowości, każdy z kierowników, a następnie dyrektorów szkoły, dbał nie tylko o poziom nauczania, ale i o warunki lokalowe.

W 1930 roku w trakcie zebrania z rodzicami została podjęta uchwała o rozbudowie budynku, w wyniku której szkoła była dwuklasowa, a w pięciu oddziałach uczyło się 199 uczniów. Nadzór nad nimi sprawowało dwóch nauczycieli.
Wybuch wojny i okupacja hitlerowska w latach 1939/40, uniemożliwiła funkcjonowanie szkoły. Jesienią 1940 roku placówka licząca sześć oddziałów została przypisana do Śląskiego Okręgu Szkolnego i objęta obowiązkiem realizacji celów „szkoły pracy”. W związku z brakiem obowiązku szkolnego nauka odbywała się w stopniu minimalnym, a nauczycieli wykorzystywano do pracy w urzędach gminnych.

W roku szkolnym 1942/43 z 252 zapisanych uczniów z różnych przyczyn w zajęciach uczestniczyło tylko 203 dzieci.
Zmieniająca się sytuacja polityczno – gospodarcza, zbliżający się koniec II wojny światowej, spowodowało, że od dnia 1 marca 1945 roku, reaktywowano placówkę jako polską siedmioklasową szkołę powszechną. W placówce pracowało 4 nauczycieli, objęli oni swym nadzorem 267 uczniów.

Dzięki państwowym funduszom oraz dochodom z zabaw ludowych w 1946 roku szkoła została rozbudowana, a następnie oddana do użytku. Lekcje odbywały się w 4 izbach lekcyjnych, pracowni do zajęć praktycznych i robót ręcznych. Sanitariaty zlokalizowane były na dworze. Zajęcia gimnastyczne zazwyczaj odbywały się poza budynkiem. W pochmurne, deszczowe dni uczniowie ćwiczyli na korytarzu budynku.

Budowniczy nie zapomnieli o pracownikach. Nauczyciele mogli przygotowywać się do zajęć i odpoczywać w osobnej sali zwanej pokojem nauczycielskim. Po remoncie budynku szkolnego, na pierwszym piętrze wygospodarowano 3 mieszkania dla nauczycieli oraz pokój kierownika, który niekiedy pełnił funkcję gabinetu lekarskiego.

W roku szkolnym 1959/60 kierownictwo szkoły objął Stanisław Ciurkot. Wyż demograficzny i stale zwiększająca się liczba uczniów (do 42 w jednym oddziale) spowodował dwuzmianowość placówki. Kierownik dbał nie tylko o poziom nauczania, ale także o to, aby warunki lokalowe były coraz lepsze.

Reforma szkolna, zapoczątkowana ustawą sejmową z 15 VII 1961, wprowadziła 8-klasową szkołę podstawową. Przedłużenie o jeden rok nauki w szkole umożliwiło rozłożenie materiału nauczania na dłuższy okres, wpłynęło na liczebność klas. Ustawa równocześnie przedłużyła obowiązek szkolny do 17 roku życia, dając szansę starszym rocznikom na zdobycie podstawowych umiejętności szkolnych. Reforma potwierdziła zasady: jednolitości, bezpłatności, publiczności i świeckości instytucji, przesądziła o świeckim charakterze placówki. Od tej pory nauka religii dla wszystkich uczniów odbywała się w kościele parafialnym w Chruszczobrodzie.

Władysław Jamrozy, z wykształcenia matematyk przejął funkcję kierownika szkoły w 1962 roku i pełnił ją aż do przejścia na emeryturę tj. do 1969 roku. W tym okresie w budynku wygospodarowano kolejne pomieszczenie, pełniło ono funkcję świetlicy, stołówki, i miejsca odpoczynku po zajęciach. W roku 1969. warunki lokalowe placówki stały się na tyle uciążliwe, że pełniący wówczas funkcję kierownika mgr Zdzisław Filipowski (polonista i dziennikarz) rozpoczął remont budynku. Uczniów przeniesiono do drewnianego baraku po urzędzie gminy. Początek roku szkolnego 1973/74 miał wyjątkowo uroczysty charakter, gdyż odbył się w wyremontowanym budynku. 20 listopada 1973 r. po odwołaniu kierownika Zdzisława Filipowskiego, dyrektorem zostaje Zofia Białas- dotychczasowy nauczyciel szkoły. Od początku kadencji priorytetem działań pani dyrektor stały się starania o rozbudowę placówki. Po wielu staraniach w 1987 roku pod przewodnictwem Jerzego Dembkowskiego, a następnie. Zofii Białas zawiązał się Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły. Urząd Miejski w Dąbrowie Górniczej zobowiązał się do sfinansowania 50% kosztów rozbudowy, pod warunkiem, że pozostałe 50% kosztów przeznaczonych na wykonane prac, zostanie przełożone pracę fizyczną wykonaną w czynie społecznym przez mieszkańców Tucznawy. Według planu rozbudowa szkoły miała obejmować: część dydaktyczną, dobudowę przedszkola oraz sali gimnastycznej. W prace na rzecz szkoły włączyli się nie tylko mieszkańcy, ale również okoliczne zakłady pracy. Po licznych perypetiach, zmaganiach, zmianach planu, oficjalne otwarcie dobudowanej części dydaktycznej i sali gimnastycznej odbyło się 14 X 1994 r. W tym okresie następowały też zmiany na stanowisku dyrektora szkoły. W związku z przejściem pani Zofii Białas z dniem 30.IX 1990 roku na emeryturę, na stanowisko dyrektora placówki powołana została Elżbieta Tymochowicz, która pełniła funkcję do dnia 1 września 1992 r. W latach 1992 – 31.08. 1995 dyrektorem placówki była Halina Porębska- Sroka. W kolejnym roku szkolnym na stanowisko dyrektora powołana została ponownie Elżbieta Tymochowicz. Od 1 września 1996 roku w wyniku przeprowadzonego konkursu dyrektorem zostaje Elżbieta Kruszewska.

31 października 1996 r. odbyło się uroczyste otwarcie przedszkola. Placówka liczyła 140 uczniów i 40 przedszkolaków. W szkole zatrudnionych było 17 nauczycieli, 4 pracowników administracji, 10 pracowników obsługi.

1 marca 2003 roku dyrektorem szkoły został Tomasz Bargieł, funkcję tę pełni nieprzerwanie do dziś.
1.IX.2016 r. szkoła zmieniła nazwę na Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 6 w Dąbrowie Górniczej, w skład którego wchodzi Szkoła Podstawowa Nr 23 i Przedszkole Nr 19.

22 listopada 2017 roku Uchwałą Nr XXXII/714/2017 Rada Miejska w Dąbrowie Górniczej nadała Szkole Podstawowej nr 23 w Zespole Szkolno - Przedszkolnym nr 6 imię Fryderyka Chopina.