Dzień Hutnika 2017: spotkanie w Zagórzu, zagraniczni goście [FOTO]

Dzień Hutnika 2017: spotkanie w Zagórzu, zagraniczni goście [FOTO]

W imprezie wzięło udział ponad 210 osób w tym poseł do Parlamentu Europejskiego prof. Adam Gierek, wiceprezydent Dąbrowy Górniczej Marcin Bazylak, dyrektor Muzeum Miejskiego „Sztygarka” Arkadiusz Rybak, prezes zarządu głównego SITPH prof. Janusz Szpytko, przedstawiciele organizacji i stowarzyszeń współpracujących ze stowarzyszeniem, przedstawicielstwa Oddziałów SITPH z Huty Zawiercie, Zakładów Magnetyzowych Ropczyce, Huty Bankowa, ZK Zdzieszowice, Spółki Alkat, AGH Kraków oraz członkowie dąbrowskiego oddziału stowarzyszenia. Szczególnymi gośćmi uroczystości byli przedstawiciele stowarzyszeń hutniczych z Czech, Słowacji oraz goście z Pakistanu, Malezji, Meksyku, Indii, Wietnamu.

W części konferencyjnej na temat efektywności energetycznej, rozwoju hutnictwa, a także zagrożeń środowiskowych mówili m.in. prof. Adam Gierek i prof. Janusz Szpytko oraz zagraniczni goście. Prezentację multimedialną pt. „Motyw Pamięci Zbiorowej w pracach Muzeum Miejskiego Sztygarka, nawiązującej do Historii Huty Katowice i działalności Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego ArcerolMittal Poland SA. przedstawił Arkadiusz Rybak.

Po raz pierwszy cztery osoby spoza Stowarzyszenia uhonorowane zostały „Za zasługi w zakresie popularyzacji działalności SITPH” okolicznościowymi dyplomami i statuetkami hutnika. To m.in.: redaktor naczelny Telpol Info Tomasz Burek, dyrektor Muzeum Miejskiego „Sztygarka” Arkadiusz Rybak, przewodniczący Miejskiej Komisji Historycznej „Pokolenia” Maciej Gadaczek oraz redaktor Dziennika Zachodniego Piotr Sobierajski.

W tym roku przypada 125 rocznica powstania społecznego ruchu stowarzyszeniowego , organizacji obejmującej wszystkich Polaków inżynierów oraz techników górniczych i hutniczych. To dzisiejsze Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego.

Co prawda pierwsze próby skupienia w organizacjach naukowo –społecznych polskiej inteligencji technicznej datują się od lat 1800 – 1830, kiedy to w ramach Towarzystwa Przyjaciół Nauk powstał zespół grupujący „pracujących naukowo techników polskich” to dopiero na pierwszym zjeździe absolwentów Akademii Górniczej w Leoben, który odbył się w 1892 roku, postanowiono o powołaniu do życia „organizacji obejmującej wszystkich Polaków inżynierów oraz techników górniczych i hutniczych”. Organizacji jednoczącej górników i hutników z trzech zaborów. Rok 1892 uważa się więc za początek istnienia i działania zorganizowanego społecznego ruchu tych dwóch branż przemysłu.

Ze względu na stosunki polityczne panujące w poszczególnych zaborach organizacja ta działała nielegalnie. Dotyczyło to szczególnie Królestwa i Górnego Śląska. Polacy – wychowankowie zagranicznych wyższych uczelni technicznych wybrali swoich przedstawicieli, z których utworzono w 1894 r. w Krakowie tzw. „Delegację” pod przewodnictwem Zdzisława Kamińskiego, a następnie Adama Łukaszewskiego – wybitnego organizatora polskiego przemysłu górniczego i hutniczego.

Ruch stowarzyszeniowy niemal od początku związany był z Dąbrową Górniczą gdzie
w 1896 roku z inicjatywy Stanisława Kontkiewicza powstała tzw. Sekcja VII Górniczo-Hutnicza. W latach 1986 – 1919 Sekcja skupiała od 51 do 100 członków. Wśród członków władz Sekcji należy wymienić Juliusza Tarnawskiego, Józefa Hofmana, Felicjana Gadomskiego i Mieczysława Grabińskiego. Pierwsze walne zebranie członków Sekcji, na którym dokonano wyboru władz na lata 1897 – 1899 odbyło się w Warszawie
w grudniu 1896 r. Do władz Sekcji wybrano: Stanisława Kontkiewicza jako przewodniczącego, Juliusza Tarnowskiego jako wiceprzewodniczącego oraz Józefa Hofmana jako sekretarza.
Wkrótce chęć przyłączenia się do Sekcji wyrazili górnicy i hutnicy guberni radomskiej, wobec czego nastąpił podział Sekcji na Delegację Zachodnią z siedzibą w Dąbrowie Górniczej oraz Delegację Wschodnią z siedzibą w Bzinie k/Radomia.

Trzecie walne zebranie członków Sekcji, które odbyło się w 1903 r. w Dąbrowie Górniczej, wybrało władze na kolejne trzy lata w osobach: Felicjan Gadomski – przewodniczący, Juliusz Tarnawski – wiceprzewodniczący, Kazimierz Srokowski – sekretarz Sekcji Delegacji Zachodniej oraz Mieczysław Święcicki – sekretarz dla Delegacji Wschodniej. Przedstawicielem Sekcji w Oddziale Warszawskim wybrano Wiktora Adamieckiego. Wobec prężnej pracy społecznej organizacji technicznej na ziemiach polskich zaistniały sprzyjające warunki do realizacji decyzji „Delegacji” z 1894 r. mówiącej o konieczności wydawania periodycznego czasopisma górniczo-hutniczego. W 1903 roku z grona członków Sekcji VII powołano „Komitet do wydawania prac specjalnych, przede wszystkim interesujących przemysł Zagłębia Dąbrowskiego”. Zaczęto wydawać „Przegląd Górniczo-Hutniczy w języku polskim. Pierwszy numer ukazał się 1 października 1903 r. w Dąbrowie Górniczej. Wydawcą był Stanisław Ciechanowski, a redakcję prowadził Mieczysław Grabiński. W skład Komitetu Redakcyjnego weszli: A. Albrecht, F. Gadomski, S. Gadomski, A. Grabiński, B. Jasiński, K. Kasiński, W. Kaznowski, S. Kobylecki, H. Kondratowicz, S. Kontkiewicz, M. Łempicki, K. Srokowski, S. Stankiewicz, K. Talko, W. Wilczyński, W. Woszczyński. Z wymienionego składu Komitetu Redakcyjnego aż 16 osób należało do Sekcji VII Górniczo-Hutniczej. Na pierwszy tom „Przeglądu Górniczo-Hutniczego” składało się 30 numerów, na 804 stronach.

To treść wystąpienia prof. Adama Gierka na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego w 2017 r., zaprotokołowanego jako oświadczenie pisemne.

Unia Energetyczna to budowa jednolitego rynku konkurencyjnej energii oraz realizacja europejskiego celu klimatycznego. Podstawowym narzędziem realizacji tych celów jest efektywność energetyczna. Chciałbym w tym miejscu powrócić do wątku podwojenia przepustowości Gazociągu Północnego. Istotny wpływ na wspomniane cele oraz na bezpieczeństwo dostaw może wywrzeć Nord Stream-2. Patrząc racjonalnie, pomijając polityczne niedomówienia, zadawnione spory i obawy wynikłe z doświadczeń historycznych, trzeba przyznać, że budowa drugiej nitki Gazociągu Północnego jest racjonalna.

Konwersja energii gazu na prąd jest co najmniej o 20% bardziej efektywna, aniżeli z węgla, podczas gdy emisja CO2 to tylko 40% tej powstałej przy jego spalaniu. Dodatkowym fizykochemicznym aspektem jest duża elastyczność produkcji energii elektrycznej, co doskonale współgra z energią wiatrową. Turbiny gazowe to idealny sposób na efektywność podczas tzw. szczytowych poborów. Pozwoli to na wzrost efektywności energetycznej w UE do 30% i więcej. Konstruktorzy Nord Stream-1 (szkoda, że nie Jamal-2) doskonale rozumieli geopolityczną wyższość tego projektu. W przypadku nowego projektu niezbędna będzie metoda wspólnotowa. Należy rozważyć inwestycje z odgałęzieniami do krajów unijnych w rejonie Bałtyku, co umożliwi wspólnotową eksploatację oraz ustalanie cen.

Uważam też za celowe rozważenie alternatywy dla Nord Stream-2 - powrotu do idei JAMAL-2. Zarazem należy dywersyfikować dostawy gazu ziemnego, rozbudowując terminale LNG.